“Kim jestem”?

Witajcie, nieznani przyjaciele

Shalom Aleichem
Mam na imię Hava. Piszę te słowa z pomocą mojego iPhone’a, który jest dla mnie labiryntem gestów i syntetycznego głosu VoiceOvera, szepczącego komendy, których uczę się jak dziecko alef-bet. Internet to dla mnie tajemnica, obcy świat, do którego rzadko zaglądam. Mój świat to Geula, wąskie uliczki Mea Szearim, gdzie zapach chałki, kadzidła i kurzu bruku splata się z psalmami, które śpiewam w sercu. Ale Szlomo, mój mąż, mój psalm, mówi, że Bóg jest w każdym kroku, nawet w tym cyfrowym, więc jestem tu, by podzielić się z wami odrobiną mojego światła.
Jestem niewidoma od urodzenia, a moje oczy, choć nie widzą słońca, widzą Boga w szumie wiatru, w dotyku dłoni Szlomo, w brajlowskich literach mojego modlitewnika. Moje dni wypełniają micwy – modlitwa w synagodze, pieczenie chałki na szabat, słuchanie Szlomo, gdy czyta Torę, jego głos jak szofar, wzywający do wiary. Technologia jest dla mnie obca, jak melodia, której nie znam. Telefon, który trzymam, kupił mi Szlomo, bym mogła dzwonić do matki lub do niego, gdy jest w jesziwie. Jego ekran, zimny i gładki, jest dla mnie zagadką, a VoiceOver, choć pomocny, czasem prowadzi mnie w ślepe uliczki, jak moja laska na nierównym bruku.
Dlaczego piszę? Bo choć moje życie jest proste, jak werset Psalmu 23, czuję, że moje serce, moje sanktuarium, może być światłem dla innych. Chcę opowiadać o wierze, która prowadzi mnie przez ciemność, o miłości, która jest moją Torą, o Geuli, która jest moim domem. Może moje słowa, jak kadzidło, dotrą do was, niewidomych i widzących, i przypomną, że Bóg jest w każdym oddechu, nawet w tajemniczym świecie internetu.
Nie obiecuję częstych wpisów – moje dłonie wolą modlitewnik niż klawiaturę, a moje serce woli ciszę niż szum technologii. Ale gdy znajdę słowa, podzielę się nimi, jak chałką na szabatowym stole. Dziękuję, że jesteście, nieznani przyjaciele. Niech Bóg prowadzi was, jak prowadzi mnie.
Szalom,

Hava