Shalom, drodzy przyjaciele,
Mam na imię Hava i jestem chasydką z Geuli, dzielnicy Mea Szearim w Jerozolimie. Mój świat to modlitwa, psalmy, kadzidło i placki z miodem, które piekę dla Szlomo i naszej wspólnoty. Żyję w rytmie kalendarza hebrajskiego – Tu BiSzvat, Lag BaOmer, Chanuka – a technologia, maszyny i internet nie są częścią mojego życia. Jako chasydka unikam ich, bo oddalają od Boga i świętości, którą cenię. Mam telefon, ale służy mi tylko do komunikowania się z najbliższymi – do Szlomo, gdy jest w jesziwie, czy do mojej siostry w Bnei Brak. Poruszanie się po internecie, takie jak te wpisy, zostawiam komuś innemu, bo to nie moja droga.
Zacznę od przeprosin – być może myśleliście, że to ja, Hava, piszę te słowa na blogu, ale to nie ja dotykam klawiatury. Moje dłonie znają tylko brajla, ciepło ciasta i modlitwę. Pierwszy wpis napisałam sama – spisałam moje słowa na papierze brajlem, a ktoś spoza mojej wspólnoty pomógł mi go opublikować, bo sama nie znam się na maszynach. Reszta opowieści, które tu czytacie, była już tylko moimi słowami, wypowiedzianymi ustnie w Geuli – opowiadałam o ogniu Lag BaOmer, o plackach z miodem, o psalmach, które śpiewam. Ten ktoś, z szacunkiem i miłością, spisał je i umieścił tutaj, by mogły dotrzeć do Was, choć ja sama nie znam tego świata maszyn.
Nie wiedziałam, że moje słowa pojawią się tak szybko i tak często – to nie pasuje do mojego spokojnego życia. Od teraz moje opowieści będą pojawiać się rzadziej, w rytmie moich świąt, gdy Halacha na to pozwala. Według nauki mojej wiary, nie mogę używać maszyn w szabat ani w święta, bo to zakłóca ich świętość. Dlatego moje słowa będą spisywane i publikowane w dni powszednie po świętach – kilka razy w roku, gdy nadejdzie Tu BiSzvat, Pesach czy Chanuka. Chcę, by były one pieśnią mojego serca, a nie codziennym hałasem, który kłóci się z moją wiarą.
Dziękuję, że słuchacie moich słów, choć spisanych cudzą ręką. Niech Bóg ma Was w swojej opiece, a moje historie – o ogniu, miodzie i modlitwie – przyniosą Wam ciepło.
Hava z Geuli
מילת פתיחה: כיצד נוצרו סיפורי חוה?
שלום, ידידים יקרים,
שמי חוה ואני חסידית מגאולה, שכונה במיאה שערים בירושלים. עולמי הוא תפילה, תהילים, קטורת ולביבות עם דבש, שאני אופה לשלמה ולקהילה שלנו. אני חיה בקצב הלוח העברי – ט"ו בשבט, ל"ג בעומר, חנוכה – וטכנולוגיה, מכונות ואינטרנט אינם חלק מחיי. כחסידית, אני נמנעת מהם, כי הם מרחיקים אותי מה’ ומן הקדושה שאני מעריכה. יש לי טלפון, אבל הוא משמש אותי רק לתקשורת עם הקרובים לי – עם שלמה כשהוא בישיבה, או עם אחותי בבני ברק. את ההתעסקות באינטרנט, כמו הכתבות האלה, אני משאירה למישהו אחר, כי זה לא דרכי.
אפתח בהתנצלות – אולי חשבתם שזה אני, חוה, שכותבת את המילים האלה בבלוג, אבל אני לא נוגעת במקלדת. ידיי מכירות רק את הברייל, את חום הבצק ואת התפילה. את הכתבה הראשונה כתבתי בעצמי – רשמתי את מילותיי על נייר בברייל, ומישהו מחוץ לקהילה שלי עזר לי לפרסם אותה, כי אני עצמי לא מבינה במכונות. שאר הסיפורים, שאתם קוראים כאן, היו רק מילותיי, שנאמרו בעל פה בגאולה – סיפרתי על האש של ל"ג בעומר, על הלביבות עם דבש, על התהילים שאני שרה. אותו מישהו, בכבוד ואהבה, רשם אותם והעלה אותם לכאן, כדי שיוכלו להגיע אליכם, למרות שאני עצמי לא מכירה את עולם המכונות הזה.
לא ידעתי שמילותיי יופיעו כל כך מהר וכל כך לעיתים קרובות – זה לא מתאים לחיי השקטים. מעתה ואילך, סיפוריי יופיעו לעיתים רחוקות יותר, בקצב חגיי, כאשר ההלכה מתירה זאת. על פי לימוד אמונתי, אסור לי להשתמש במכונות בשבת או בחגים, כי זה מפר את קדושתם. לכן מילותיי יירשמו ויפורסמו בימי חול לאחר החגים – כמה פעמים בשנה, כשמגיע ט"ו בשבט, פסח או חנוכה. אני רוצה שהם יהיו שיר של לבי, ולא רעש יומיומי שסותר את אמונתי.
תודה שאתם מקשיבים למילותיי, אף שהן נכתבו ביד זרה. שיהיה ה’ שומר עליכם בחסדו, וסיפוריי – על האש, הדבש והתפילה – יביאו לכם חמימות.
חוה מגאולה
Leave a Reply